Անգելոթերապիա: Անգելինա Մոսգիլևսկայա

 Բոլորիս  կյանքում  էլ վաղ  թե  ուշ  գալիս  է  մի  պահ,  երբ  վերաիմաստավորվում  են  արմատացած   սովորույթները, փոխվում  են  նպատակները:  Դա հեշտ չի,  հին  մտքերը  կարծես  թե  մեզ  չեն  ուզում  լքել, իսկ  նորերը    այնքան  թույլ  են,  որ  շատ   հաճախ   չեն  էլ  ձգում  մինչ  «երկուշաբթի՚՚»:  Ցածր  ինքնագնահատականը,  ուրիշներին  և  ինքդ  քեզ  ներել  չկարողանալը,  բացասական  մտքերը  և  զգացմունքները  ի  վերջո  բերում  են  հիասթափության  և  ինքնաոչնչացման:  Կա՞  արդյոք  ելք  նման  իրավիճակից: Ա. Մոգիլևսկայան խորհուրդ է տալիս նման իրավիճակներում հիշել երկնային հրեշտակների գոյության մասին:   «Լինում  են  պահեր,  երբ  ես   ինձ  տխուր  եմ  զգում, չգիտեմ  ինչպես  հաղթահարել  խնդիրները,  ցանկանում  եմ  մենակության  մեջ  լինել, -նշում է հեղինակը,- այդ  պահին  ես  հիշում  եմ, որ ես  մենակ  չեմ,  այս աշխարհում  կան  ինձ  սիրող, պաշտպանող  ինձ  հարազատ  ու  սիրելի  երկնային  հրեշտակներ: Հենց  նրանց  հետ  եմ  խորհրդակցում այն  բոլոր  խնդիրների շուրջ, որոնք  կան  և  կլինեն  իմ  կյանքում: Արդյունքում նրանք ինձ զգուշացնում են և խորհուրդներ տալիս՝

Հավատարմությունը  հավատքի  շարունակությունն  է:Կարող  ես  հավատարիմ  լինել  միայն  նրանց,  ում  հավատում  ես:

Երազանքները  իրականության  զարդարանքն  են:Երազելու   կարողությունը  հիանալի  է,  բայց հաճախ  մենք  իրական  կյանքը  փոխարինում  ենք   նրանով կամ ավելորդ  ժամանակ վատնում:

Անհանգստությունը  խանգարում  է  մարդուն  ապրել:Անհանգստությունը  այն էլ  հաճախ  անպատճառ, բազմաթիվ  մարդկանց  սովորությունն  է:Այն մի  կողմից  խանգարում  է  ապրել,մյուս  կողմից  վկան  է  նրա ,  որ  մարդը  ապրում  է  և  տենչում  է  ապրել:

Անտարբերությունը  ատելության  տեսակ  է, ցասում՝  ուղղված  ինքներս  մեզ: Կյանքը  կարելի  է  ատել  միայն  ծուլության  և  անտարբերության  միջոցով:

Անհավատությունը  չափազանց  հյուծող  է: Հիշեք, քիչ  հավատքը  քո  նկատմամաբ  նույնն է,  ինչ  անհավատությունը  Աստծո  նկատմամբ:

Ես   սովորում  եմ  տեսնել  շրջապատում  այն,  ինչին  հավատում  եմ:

Ես  հավատում  եմ  Աստծուն,  ճշմարտությանը  և  սիրուն:

Ես  հավատում  եմ   բազմազանությամբ  և  գեղեցկությամբ  աշխարհը  ընկաելու  իմ  կարողությանը:

 Անիմաստությունը  իրական  և  ցավալի  ճգնաժամ է:  Մարդկության   նպատակն  է  իր  շուրջը  ստեղծել  աշխարհ  և  այն  դարձնել  բովանդակալից:

Ես սիրում  եմ  այս  աշխարհը  և  գնահատում  գեղեցկությունը  ամեն  օր:

Ես  իմաստ  եմ  տեսնում  իմ  ամեն  քայլում, ամեն  շնչում, հոգուս  ամեն  շարժոմ:

Ես  եմ  իմ  իրականության  ստեղծողը:

  Գոհունակությունը  սրտի  հիշողությունն է: Փորձեք  պարզապես  շնորհակալ  լինել  նրա  համար,  որ  ապրում  եք,  ու  երջանկանալ  այդ  մտքից:

Ես  հասկանում  եմ,  որ  կյանքը  լի  է  խնդիրներով  ու  կորուստներով,այնուամենայնիվ ես  շնորհակալ եմ  նրանից  ինձ  տրված  շնորհների, իդեալների, յուրաքանչյուր  ապրածս  պահի  և ինձ   պատահած  մարդկանց  համար:

Ես  շնորհակալ եմ Աստծուն  իմ  մտքի  ու  գիտակցության  համար:

Ցավը  մարմնի  լեզուն   է:Ֆիզիկական  ցավը  տրված  է  և  մարդկանց  և  ցանկացած  կենդանի  էակի:Բայց  և այնպես  ցավն  է  զարգացնում  մարդու  հոգին, սովորեցնում  կարեկցել  և  ողորմություն:

Ցավը  անհրաժեշտ  է  սրտին  այնքան,ինչքան  անձրևը  խոտին:

Ամեն  ինչ  անցնում է,կանցնի  և  ցավը:Նրա  հետևից  անպայման  կգա  ուրախությունը:Ես  հաստատ  գիտեմ,որ  դա  այդպես  է:

Կախվածությունը  հետ  է  քաշում, դեպի  անհույս  խավար: Անկախությունը  ապացուցելու  համար  մարդիկ  հաճախ  ընկնում  են  ծայրահեղությունների  մեջ  և  կորցնում  ինքնակառավարումը:

Անկախ  լինելը  մեծ  երջանկություն և  պատասխանատվություն   է:

Ես  գիտեմ,որ  ոչ  ոք  չի  կարող  տնօրինել  ինձ  իմ  կամքին  հակառակ:

Ես  ոչ  ոքի  չպետք  է  ապացուցեմ  իմ  անկախությունը,այն  գոյություն  ունի  ինքն  իրեն: 

 Սերը  լուսավորում  և  սրբագործում  է: Սիրելու  կարողությունը  տիեզերքից  տրված  լավագույն  պարգևն  է  մարդուն:

Ես  կարողանում  եմ  սիրել  անվերապահ  սիրով:

Տալով  իմ  սերը,  ջերմությունը  և  ուշադրությունը  ես  մեծ  երջանկություն  եմ  զգում:

 Նյութը պատրաստել է ՀՊՄՀ Կրթության հոգեբանության և սոցիոլոգիայի ֆակուլտետի ուսանողուհի Հասմիկ Գալոյանը